Leon Drewnicki
Urodził się 11 kwietnia 1791 roku w Międzyborzu na Podolu, na trzy tygodnie przed uchwaleniem Ustawy Rządowej Ekstraordynaryjnej zwanej Konstytucją lub Prawem 3 Maja.
Był wnukiem popa unickiego, a ojciec jego, Ignacy - był poddanym Czartoryskich, dla których prawem pańszczyzny obowiązki swe wypełniał. Ochrzczony w grekokatolickim wyznaniu wiary chrześcijańskiej, do szkoły nie uczęszczał, sztuki czytania i pisania nauczony został przez swoich rodziców. Dalsze kształcenie pogłębiał samodzielnie.
W 1793 roku, w wyniku II rozbioru naszego Kraju, wraz z rodziną został poddanym rosyjskiej cesarzowej - Katarzyny II.
W domu odebrał patriotyczne wychowanie. Wzrastał w umiłowaniu przeszłości i tradycji ojczyźnianej. Żywa była pamięć Insurekcji Kościuszkowskiej 1794 roku. Dochodziły wiadomości o walkach naszych Legionów u boku Napoleona Bonaparte najpierw przeciwko Austriakom, a później przeciw Rosjanom. Młody Leon obserwował przebieg wojny cesarza Francuzów z koalicją austriacko - rosyjską w 1805 roku. Głośno było o napoleońskich zwycięstwach pod Ulm i Austerlitz, o pokonaniu przez Napoleona Prusaków i Rosjan.
W połowie 1807 roku młody Leon dowiedział się o powstaniu Księstwa Warszawskiego. Chciał wstąpić do naszego wojska, jednak nie pozwalał mu na to wiek. Pod koniec 1808 roku z grupą kolegów postanowili uciec przez graniczne kordony do armii polskiej. Szczęśliwie dotarli na teren Księstwa i natychmiast wstąpili do wojska. Walczył pod Międzyborzem (skąd pochodził), Białą, Terespolem, Dubienką i Okopami. Bohaterstwo jego zaowocowało awansem do stopnia sierżanta. Wziął udział w kampanii 1813 roku. Walczył w Bitwie Narodów pod Lipskiem.
W czasie walk odwrotowych toczonych już po lipskiej bitwie został po raz kolejny ranny i dostał się do austriackiej niewoli.
Zgłosił się na ochotnika do wojska. Następnie zdezerterował i po krótkim pobycie w Krakowie i Krzeszowicach wyjechał do Warszawy, gdzie pracował jako subiekt, a następnie zarządca w wytwórni likierów.
Gdy opanował znajomość receptur i tajników produkcji wódek, oraz zgromadził odpowiedni kapitał finansowy, porzucił firmę i otworzył własną fabryczkę wódek, miodów pitnych i likierów. Pomyślna koniunktura sprawiła, że szybko został bogatym człowiekiem i postanowił ulokować nagromadzony kapitał w nabycie ziemi.
W 1821 roku, za zaoszczędzone pieniądze i z niewielkim udziałem rodzinnym przekazanym przez brata kupił 300 hektarów rządowego gruntu i założył majątek ziemski. Sprowadził także osadników i zasiedloną przez nich kolonię nazwano Drewnicą.
Majątek Drewnickiego był najnowocześniejszym gospodarstwem w całej okolicy. Pasieka pszczela, plantacje warzyw, krzewów i drzew owocowych oraz stada owiec i bydła. Zajmował się także handlem płodami rolnymi oraz zwierzyną hodowlaną, to wszystko przynosiło mu niezłe dochody.
Osiągnął stabilizację w życiu osobistym. Mąż żonie, ojciec dzieciom - dbający o spokojną przyszłość swojej rodziny.
Tak zastał go wybuch powstania listopadowego 1830 roku. Natychmiast uzbroił okolicznych chłopów i już 30 listopada zjawił się w Warszawie na czele uzbrojonego oddziału. Został mianowany setnikiem straży bezpieczeństwa.
Działania wojenne dotykały Marek, Ząbek i Zielonki. Szczególnie Ząbki objęte zostały działaniami wojskowymi podczas sławnej bitwy o Olszynkę Grochowską.
Drewnicki ze swoim oddziałem stoczył w lutym utarczkę pod Markami z oddziałem kozaków, w dniu bitwy grochowskiej stał ze swym oddziałem na prawym skrzydle i wycofał się na Saską Kępę.
Swoimi działaniami przyczynił się też do zwycięstwa wojsk powstańczych pod Wawrem i w całej wiosennej kampanii. Został za to odznaczony srebrnym krzyżem Virtuti Militari, o czym doniosła "Gazeta Polska" z 17 maja 1831 r.
W pierwszych dniach kwietnia Drewnicki znalazł się w brygadzie gen. W. Andrychiewicza, operując w rejonie Kamieńczyka, Wyszkowa i Liwa.
Od maja był majorem i dowódcą pospolitego ruszenia prawego brzegu Wisły powiatu warszawskiego.
W czasie wydarzeń 15 sierpnia był w Warszawie. Brał czynny udział w obronie stolicy 6 i 7 września w rejonie Powązek.
Wraz z wojskiem pomaszerował do Modlina i dalej ku granicy pruskiej, którą przekroczył z korpusem Rybińskiego 4 października. Był zaopatrzony w odezwę do ludów, jaką Lelewel rozdawał wszystkim udającym się na emigrację.
We Francji przebywał w Paryżu, a następnie w Besançon i innych zakładach emigracyjnych w departamencie Jura, a później w departamencie Nièvre. Był członkiem Towarzystwa Demokratycznego Polskiego i mocno agitował za przynależnością do tego Towarzystwa.
Bardzo ostro zwalczał obóz Czartoryskiego i osobę gen. J. Bema, który był wówczas z Czartoryskim związany i agitował za formowaniem legionu portugalskiego, zwalczanego przez emigracyjną lewicę.
Za udział w Powstaniu Listopadowym władze carskie skonfiskowały mu majątek w Drewnicy i na podstawie reformy uwłaszczeniowej z 1864 roku rozdzielono jego ziemię wśród chłopów.
Leon Drewnicki zmarł na emigracji w Paryżu w roku 1870.
W 1971 roku, nakładem Instytutu Wydawniczego PAX, zostały wydane pamiętniki Leona Drewnickiego "
Za moich czasów
" (wstęp i przypisy Józef Dutkiewicz, str. 286).